Kendime engel olmaya çalıştım. Zordu. Gözlerimi kapattım ve sakinleşmeye çalıştım. Düşünmem gerekiyordu. Bu hatayı daha önce de yapmıştım. Ve o utanç hala kanımı donduruyordu. Bu saatte hem de bunca zaman sonra. Bunları söylemek. Tamam . Söylemek istediklerim mantıklıydı ama.. O'nu düşündüğümü bilmesini istemiyordum. Eskisinden daha çok. Kendime acıyordum. Yine de onu özlüyordum. Ben tanıdığın en aptal sakar ve patavatsız kız. Bak. Seninle birlikte aldığım nefesi bile unutamıyorum. Güçsüz değilimdir oysa. Ben. Altından kalktığım şeyleri duysan inanmazsın. Ben.aslında. Şu an da başka birini seviyormuş gibi yapsam da. Güçlüyüm bak. Hayır. Aşk acısı değil bu. Sıradan veya değil. işte her ne boksa. İçine etmiş olduğum bu yazı da. Oku veya okuma. Canın isterse. Evin bütün pencereleri açık. Kapılar bi'açılıp bi'kapanıyor. Annem. Sanki oradan. Gökyüzünden gülümseyerek bana el sallıyor. Hayır. Gündüzleri de bulutları Annem sanıp beni izlediklerini düşünmüyorum. Dedim ya. Güçlüyüm ben. Tahmin edemeyeceğin kadar. Altından kalktıklarımın yanında ezildiklerimde olmuştur. Ama güçlüyümdür. En az Annem kadar.